Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας ποντικός που είχε μια πολύ όμορφη θυγατέρα. Ήθελε να την παντρέψει αλλά όχι με ποντικό.

 

      Εκεί που ήταν σκεπτικός, βλέπει να λάμπει ο ήλιος.

-  Α! Είπε, να γαμπρός για την κόρη μου. Και μια και δυό πάει στο παλάτι του ηλίου.    

 - Ήλιε! Παντρεύεσαι την όμορφη θυγατέρα μου; Θέλω να την δώσω μόνον σε σένα, που είσαι δυνατός και όμορφος.

-Α! Εγώ, λέει ο ήλιος, για να τον ξεφορτωθεί, δεν είμαι όπως νομίζεις ο δυνατότερος στον κόσμο. Βλέπεις εκείνα τα σύννεφα; Άμα μπουν μπροστά μου, σκοτεινιάζω δεν μπορώ να κανω τίποτα. Πήγαινε σε αυτά.

 Τι να κάνει ο ποντικός, πάει στα σύννεφα. Και εκεί όμως, σκούρα τα βρήκε.

- Βλέπεις το βοριά; Είπαν τα σύννεφα. Όταν αυτός φυσάει, εμείς σκορπάμε, σύρε στον βοριά. 

 Παίρνει ο ποντικός την θυγατέρα του, και μια και δυο, πάει στον βοριά, και του εξηγεί για ποιον λόγο ήρθε.

- Με μεγάλη μου χαρά ποντικέ μου, θα την έπαιρνα την όμορφη θυγατέρα σου, αλλά δεν είμαι ο πιο δυνατός όπως νομίζεις. Βλέπεις εκείνον τον πυργο; Σαράντα χρόνια φυσάω, και δεν μπόρεσα ακόμα να τον ρίξω.

 Πάει ο ποντικός λοιπόν στον πυργο, και του λέει τα ίδια.
-Αχ! ποντικε μου, άκου μια βοή μέσα από τους τοίχους! Είναι ποντικοί που με κατατρώνε, και κοντεύουν να με ρίξουν. Πιο δυνατούς από τους ποντικούς δεν έχει μην άκου κανέναν.

 Τότε ο ποντικός αποφάσισε, και έδωσε την θυγατέρα του, σε έναν όμορφο και δυνατό ποντικό! Έζησαν δε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.